Rok jubileuszowy zapukał do naszych drzwi wraz z zaproszeniem papieża Franciszka, abyśmy stali się „pielgrzymami nadziei”. Wraz z nim odczuliśmy, że ten jubileusz powinien być momentem przebudzenia naszej świadomości, aby ożywić tę nadzieję w nas samych i w świecie. Bez nadziei ewangelizacja jest bowiem niemożliwa, to z nadzieją ufamy wierności Bożych obietnic.
„Ja jestem z wami przez wszystkie dni, aż do skończenia świata” (Mt 28, 20).
„Ani choroba, ani wiek nie mogą zwolnić nas z naszych chrześcijańskich obowiązków”.
Jako podróżnicy tego świata, niestrudzeni pielgrzymi nadziei na fascynującej drodze upodabniania się do Chrystusa, Siostry ze Wspólnoty św. Józefa z Domu Macierzystego w Paryżu chciały urzeczywistnić to doświadczenie, odpowiadając na zaproszenie Papieża. Chciały uczynić ten Jubileusz momentem żywego i osobistego spotkania z Panem Jezusem, „Bramą zbawienia”, naszą jedyną nadzieją.
Zaproponowaliśmy naszym Siostrom pielgrzymkę do katedry Notre Dame w Paryżu i bez żadnego wahania w sercu każdej z nich zapłonął ogień entuzjazmu. Coś się przebudziło i było to wyraźnie widoczne w takich wypowiedziach jak: „Czekam na dzień pielgrzymki do Notre Dame. ”, „Ty też wybierasz się na pielgrzymkę do katedry Notre Dame?”, „Pojadę z Siostrami z naszej Wspólnoty na pielgrzymkę do katedry Notre Dame”. Było to dla nas bardzo motywujące.
Jako Siostry Miłosierdzia, rozpoczęłyśmy z ufnością w Opatrzność Bożą, oddając wszystko w ręce Boga. Po długich przygotowaniach logistycznych, ale także psychicznych i duchowych, obejmujących lekturę konferencji św. Wincentego na temat Jubileuszu oraz listu papieża Franciszka, to święto Najświętszego Imienia Maryi zostało wybrane jako dzień naszej pielgrzymki do Notre Dame w Paryżu.
Nie można iść bez Matki Jezusa, która „świeci jak ikona nadziei dla swoich dzieci pielgrzymujących w historii”, jest pierwsza na drodze i zawsze nas poprzedza.
W końcu nadszedł długo wyczekiwany dzień! Rozpoczął się Mszą Świętą odprawioną przez Ojca José Antonio Gonzaleza, naszego Dyrektora Generalnego. Zachęcił on nas, abyśmy przeżyli ten dzień jako czas łaski i podczas przekraczania Drzwi Świętych wyrazili Bogu nasze pragnienie nawrócenia, a także wysiłki, jakie należy podejmować na co dzień, aby wzrastać w tym procesie.
Zaraz po mszy procesja Sióstr na wózkach inwalidzkich i innych w parach udała się do autobusu przystosowanego do naszych potrzeb fizycznych, czyli wyposażonego w podnośnik dla wózków inwalidzkich.
W autobusie odmówiono różaniec i odbyła się pierwsza część celebracji odczytana z przygotowanego na tę okazję zeszytu. Najważniejsze momenty to: przejście przez Święte Drzwi, zwiedzanie odnowionej katedry, dłuższa przerwa przed relikwią Korony Cierniowej i oczywiście zdjęcie grupowe na dziedzińcu katedry, aby uwiecznić ten piękny jubileuszowy dzień.
Byłyśmy pod wrażeniem uważności, solidarności i szacunku ze strony wolontariuszy, a także tego, że obecny w katedrze tłum ludzi zawsze robił dla nas przejście, towarzysząc nam uśmiechem, jak też i braterstwa między nami i radości ze wspólnego marszu.
Wszystkie byłyśmy zachwycone! Było to tak piękne, że czas mijał niepostrzeżenie, a nasze serca recytowały wersety psalmu: „Wierzę, iż będę oglądał dobra Pańskie w ziemi żyjących” (Psalm 26).
Dziękujemy wszystkim, którzy sprawili, że to marzenie stało się rzeczywistością: siostrze Luizie za jej motywację, Ojcu Dyrektorowi Generalnemu, który towarzyszył nam przez cały czas, Wspólnocie za jej entuzjazm i zaangażowanie, Siostrom i personelowi, którzy z oddaniem nas wspierali.
„Z całego serca dziękujemy Ci, Panie, za Twoją nieskończoną dobroć. Dziękujemy za ten dzień łaski i modlitwy! ”
Siostry ze Wspólnoty św. Józefa, Dom Macierzysty
