Miłosierdzie było regułą jej życia, myśli, słów i czynów. Żyła w pokorze, zanurzona w miłości Chrystusa, przenikająca misterium prawdy o tym, że miłosierdzie względem Ubogich jest aktem miłości względem Boga.
| 1863, 18 listopada | Narodziny |
| 1884 | Wstąpienie do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia |
| 1885, 1 stycznia | Przybycie do Cagliari |
| 1893 | Początek gruźlicy płuc |
| 1910 | Ekonomka Prowincjalna, następnie Dyrektorka Seminarium (nowicjatu) w Turynie |
| 1914, 7 sierpnia | Powrót na Sardynię |
| 1924, 31 grudnia | Śmierć w Cagliari |
| 2008, 3 lutego | Beatyfikowana przez papieża Benedykta XVI w Cagliari |
| 3 lutego | Wspomnienie liturgiczne |
Józefina Nicoli urodziła się 18 listopada 1863 r. w Casatisma, niedaleko Pawi. Jej ojciec był sędzią, a matka córką adwokata. Piąta z dziesięciorga dzieci, Józefina kochana była przez wszystkich. W Pawi, uzyskała dyplom nauczycielki, z pragnieniem poświęcenia się nauczaniu ubogich dzieci.
W 1884 r. wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Miłosierdzia w Turynie. W 1885 r., po ukończeniu formacji w Seminarium, przybyła do Cagliari (Sardynia) i z entuzjazmem włączyła się w swoją nową misję. Nie oszczędzała się, chociaż miała słabe zdrowie. W wieku trzydziestu lat zachorowała na gruźlicę płuc, na którą cierpiała aż do śmierci.
W 1899 roku została mianowana przełożoną sierocińca w Sassari. Promieniowała tam swoim, dojrzałym przez doświadczenie, kobiecym dynamizmem. Nadała rozmach Stowarzyszeniu Dzieci Maryi, zgromadziła Panie Miłosierdzia i doradzała im jak służyć Ubogim. Zachęcała do uczestniczenia w katechizacji, gromadząc w każdą niedzielę ok. 800 chłopców i dziewcząt. Założyła, przede wszystkim, Szkołę Religii dla studentek, aby przygotować je do bycia dobrymi chrześcijankami. Wraz z towarzyszkami, rozpoczyna pomagać więźniom.
W 1910 roku mianowano ją Ekonomką Prowincjalną. Nie bez cierpienia, wyjechała z Sardynii do Turynu. Półtora roku później została mianowana Dyrektorką Seminarium. Ze względu na stan zdrowia, powróciła ponownie do Sassari. Rozpoczął się wtedy dla niej czas wewnętrznej udręki. Nieporozumienia i oczernianie ze strony władz sierocińca zmusiły przełożonych do przeniesienia jej do innej wspólnoty.
7 sierpnia 1914 roku, Opatrzność doprowadziła ją do ostatniego etapu jej życia, do przedszkola Marina w Cagliari. W 1915 r. Włochy przystąpiły do wojny. Siostra Nicoli odkrywała moralne i duchowe ubóstwo zaniedbanych dzielnic. Zainteresowała się młodymi dziewczynami, z których wiele pracowało w fabrykach tytoniu i połączyła je w Dziele Rekolekcji Duchowych. Aby odwiedzać Ubogich w ich domach, stworzyła „Małe Panie Miłosierdzia”. Wraz z nimi, w 1917 r., otworzyła punkty przyjęć, gdzie udzielano pomocy niedożywionych dzieciom, sierotom wojennym, chorym na gruźlicę.
Ale przede wszystkim sława Siostry Nicoli związana jest z „chłopcami z koszykami”, znanymi w mieście ze swoich narzędzi pracy. Chodzi o porzucone dzieci, które stały się jej największą troską. Siostra Nicoli podchodziła do nich z delikatnością dobrej matki. Przygotowywała ich do zawodu. Wychowywała ich w wierze, zawarła z nimi pewne „porozumienie wychowawcze”.
W 1924 r., w ostatnim roku jej życia, spotkało ją oszczerstwo, które przyjmowała w milczeniu, aż do chwili, gdy dyrektor administracji uznał swój błąd. Na łożu śmierci z całego serca mu przebaczyła. Zmarła 31 grudnia 1924 r. w Cagliari.