Katarzyna Labouré była bardzo zwyczajną kobietą, świętą bliską każdemu z nas. Jej życie było jednocześnie nadzwyczaj proste i nadzwyczaj godne uwagi. Odznaczała się prawdziwą pasją do Boga, Najświętszej Panny, św. Wincentego i Ubogich. Miała osobowość wyjątkowo bogatą w swej prostocie i pokorze.
| 1806, 2 maja | Narodziny w Fain-les-Moutiers |
| 1815 | Śmierć matki |
| 1830, 21 kwietnia | Wejście do Seminarium (nowicjatu) Sióstr Miłosierdzia w Paryżu |
| 1830, 18 lipca, | Główne objawienia Matki Bożej |
| i 27 listopada | |
| 1831 | Początek służby w Przytułku w Enghien (Paryż) wśród ubogich osób w podeszłym wieku |
| 1876, 31 grudnia | Śmierć |
| 1933 | Przeniesienie jej nienaruszonego ciała do Kaplicy Domu Macierzystego |
| 1933, 22 maja | Beatyfikacja |
| 1947, 27 lipca | Kanonizowana przez papieża Piusa XII |
| 28 listopada | Wspomnienie liturgiczne |
Katarzyna była wiejską dziewczyną z Burgundii, ósmą wśród dziesięciorga rodzeństwa. Osierocona w wieku 9 lat, za matkę obrała sobie Maryję, Matkę Niebieską. Ten dziecięcy akt wiary stał się fundamentalnym wydarzeniem w jej uprzywilejowanej relacji z „Niebem”.
Dnia 25 stycznia 1818 r. Katarzyna przyjęła po raz pierwszy Komunię św. w kościele w Moutiers-Saint-Jean i przeobraziła się w „mistyczkę”, jak zauważyła jej młodsza siostra Tonina. 12-letnia Katarzyna była pierwszą współpracownicą ojca w pracy w gospodarstwie. Była niestrudzona w obowiązkach, które na nią spadły, co wzmocniło jej temperament i odporność na zmęczenie. Każdego dnia poświęcała wiele czasu na modlitwę. Tak planowała czas, że codziennie, jeszcze przed rozpoczęciem pracy, uczestniczyła we Mszy św. w Moutiers-Saint-Jean. Mając 13 lat była na równi „osobą kontemplacji” jak i „panią domu”.
W wieku ok. 15-16 lat miała przedziwny sen, jeden z tych snów, które Ewangelia nazywa proroczymi, których znaczenie staje się jaśniejsze dopiero z biegiem czasu. Katarzynę odwiedził św. Wincenty a Paulo, który zaprosił ją do pójścia za sobą.
Gdy miała 18 lat oznajmiła ojcu o pragnieniu wstąpienia do Sióstr Miłosierdzia. Ten odmówił i z nadzieją zmiany planów córki wysłał ją do Paryża, do pomocy w kuchni i restauracji prowadzonej przez jej brata. Dopiero po czterech latach ojciec ostatecznie przystał na prośbę Katarzyny, zezwalając na pójście za głosem powołania.
W kwietniu 1830 r. Katarzyna została przyjęta do Seminarium w Domu Macierzystym przy ul. du Bac w Paryżu. Miała ona wielkie nabożeństwo do św. Wincentego, a z modlitwy czerpała siłę, cierpliwość i światło. Radosna i uśmiechnięta, Katarzyna skupiła całą swoją uwagę na drugim człowieku i na skuteczności w codziennej służbie.
Na początku pobytu w Seminarium S. Katarzyna miała wizje bardzo osobiste (serca św. Wincentego oraz Jezusa w Eucharystii), aby następnie otrzymać dwa objawienia maryjne – z 18 lipca i 27 listopada 1830 r. – stanowiące przesłanie o charakterze ewangelizacyjnym dla całego Kościoła i świata. Te dwa objawienia były ściśle ze sobą związane: pierwsze było przygotowaniem drugiego, mającego niezwykle doniosłe znaczenie, gdyż Maryja przekazała wówczas światu Medalik. Za pomocą tego znaku objawiła tajemnicę swego Niepokalanego Poczęcia, a przez symbole na rewersie Medalika ukazała swój ścisły związek z tajemnicą Wcielenia i Odkupienia.
Dla S. Katarzyny Bóg nie był ideą, lecz obecnością: Jezusem, Bogiem wcielonym, który zamieszkał wśród ludzi, wśród Ubogich. 5 lutego 1831 r. została posłana do służby starcom w przytułku Enghien, a także Ubogim z dzielnicy, nieszczęśliwym, smutnym, zepchniętym na margines… Przez 45 lat niestrudzonej służby S. Katarzyna była dla nich wszystkich przystanią pokoju, opiekując się osobami starszymi z niezwykłą dobrocią i uprzedzającą grzecznością, zwłaszcza wobec najbardziej nieprzyjemnych. Jednakową troską otaczała chorych oraz tych, którym towarzyszyła w ich agonii. W każdym rozpoznawała oblicze Chrystusa. Była „wizjonerką”, ale przede wszystkim była „wierzącą”, czego heroiczne dowody dawała w niespodziewanych i trudnych sytuacjach, zwłaszcza podczas Komuny Paryskiej: „Wszystko dla Boga”.
S. Katarzyna zmarła 31 grudnia 1876 r. W pierwszych dniach następnego roku została pochowana w grobowcu pod domem w Reuilly. W 1933 r., w roku beatyfikacji, jej ciało zostało przeniesione do kaplicy przy ul. du Bac i złożone pod ołtarzem Matki Bożej z kulą ziemską. Siedemdziesiąt lat po śmierci Kościół ogłosił ją świętą.
Św. Katarzyna jawi się jako pierwszy świadek nowego rodzaju świętości, bez ludzkiej chwały i triumfu, którą Duch Święty zaczął wzbudzać na współczesne czasy.
