Kościół i Zgromadzenie Misji czczą razem męczenników Rewolucji Francuskiej. 3 września 1792 w Paryżu doszło do masakry w seminarium Świętego Firmina, dawnym kolegium „Dobrych Dzieci”, przejętym przez św. Wincentego a Paulo w 1624 r. Seminarium to, przekształcone w więzienie w 1789 r., było czwartym z głównych miejsc egzekucji w Paryżu. Siedemdziesiąt dwie ofiary poniosły tam męczeństwo, w tym:
LUDWIK JÓZEF FRANÇOIS
Urodził się 3 lutego 1751 r. w Busigny na północy Francji. Święcenia kapłańskie przyjął w 1773 r., do Zgromadzenia Misji został przyjęty 4 października 1776 r. Jako „misjonarz” uczestniczył w formacji kapłanów, najpierw w seminarium w Troyes, następnie w Paryżu w seminarium Świętego Firmina, którego został przełożonym w 1788 r.
Choć czasy były trudne, dbał o to, aby seminarium kontynuowało regularne życie. Napisał kilka artykułów przeciwko Konstytucji Cywilnej Kleru, w tym jeden zatytułowany „Apologia”. Podczas gdy szalały już prześladowania, otworzył drzwi seminarium Świętego Firmina w Paryżu dla ponad dziewięćdziesięciu księży i zakonników. Kiedy napastnicy wdarli się do domu, błogosławionego Ludwika Józefa François wyrzucono przez okno, a na ziemi dobito ciosami maczugi. Jego zwłoki, podobnie jak pozostałych, okrutnie zbezczeszczono.
Ludwik Józef François, intelektualista, został beatyfikowany przez Papieża Piusa XI, 17 października 1926 r., razem z innymi męczennikami Rewolucji, do których należał także Jan Henryk Gruyer, duszpasterz ludowy.
JAN HENRYK GRUYER
Urodził się w Dôle (Vosges) we Francji 13 czerwca 1734 r. Został wyświęcony na kapłana dla diecezji Świętego Klaudiusza (Saint-Claude). Do Zgromadzenia Misji wstąpił 23 stycznia 1771. Wielość parafii przyjętych przez Zgromadzenie we Francji, zwłaszcza w XVIII w., wymagała wypróbowanych duszpasterzy. Stąd też ks. Jan Henryk został przydzielony do posługi parafialnej. Rewolucja zaskoczyła go w Wersalu, gdzie był wikariuszem parafii Św. Ludwika. Po odmowie złożenia przysięgi na Konstytucję Cywilną, został wyrzucony z parafii i wrócił do Paryża, gdzie znalazł schronienie w Seminarium Świętego Firmina. Zamordowany 3 września 1792, podzielił cierpienie i męczeństwo bł. Ludwika Józefa.
PIOTR RENE ROGUE
Urodził się w Vannes 11 czerwca 1758 r., święcenia kapłańskie przyjął 21 września 1782 r. Będąc kapelanem domu rekolekcyjnego, poczuł się pociągnięty powołaniem i misją Księży Zgromadzenia Misji, przykładem życia księży formatorów, którzy kierowali Wyższym Seminarium Duchownym w Vannes. Przyjęty do Zgromadzenia 25 października 1786 r. w Paryżu, powrócił do Vannes jako profesor dogmatyki. Wyrzucony przez władze rewolucyjne, Piotr Rene zszedł do podziemia, by na miejscu kontynuować posługę duszpasterską i pomagać prześladowanym katolikom. Został zatrzymany 24 grudnia 1795 r. w drodze do chorego, któremu niósł Komunię św. Tego samego dnia został wtrącony do więzienia, gdzie pozostał do 3 marca następnego roku. Przed końcem swego niesprawiedliwego procesu, zeznania musiała złożyć nawet jego własna matka. Po ponownym zabraniu do więzienia, napisał ostatni list do swojej podeszłej w latach matki i do współbraci ze wspólnoty. Wyznał, że wkrótce umrze za wiarę, ale że czuje się szczęśliwy, mogąc oddać życie dla Chrystusa. Ostatecznie został skazany na gilotynę. Wyrok wykonano 3 marca 1796 r. na oczach jego świątobliwej matki staruszki. Piotr Rene Rogue została ogłoszony błogosławionym 10 maja 1934 r. przez Papieża Piusa XI.
JAN KAROL CARON
Urodził się w Auchel, w departamencie Pas-de-Calais we Francji 31 grudnia 1730 r. 30 grudnia 1750 r. wstąpił do Zgromadzenia Misji, gdzie złożył śluby w 1752 r. Przez dwadzieścia dziewięć lat poświęcał się posłudze misyjnej, a następnie został proboszczem w Collégien, w diecezji Meaux. Podobnie jak wielu innych kapłanów w okresie Rewolucji Francuskiej, odmówił podpisania Konstytucji Cywilnej Kleru, za co został wyrzucony z parafii i schronił się w Paryżu. Przez swoją śmierć dołączył do pozostałych ofiar okrutnej masakry z 2 i 3 września 1792 roku.
Jan Karol został beatyfikowany przez papieża Piusa XI 17 października 1926 roku.
MIKOŁAJ COLIN
Urodził się w Grenant, departament Haute-Marne we Francji 12 grudnia 1730 r. Śluby w Zgromadzeniu Misji złożył w 1749 r. Nieco później został mianowany wikariuszem parafii Świętego Ludwika w Wersalu, gdzie pracował od 1754 do 1770 roku. Był także proboszczem w Genevrières w diecezji Langres. Przez dwadzieścia dwa lata pełnił posługę misyjną, mając opinię znakomitego kaznodziei. Rewolucjoniści zmusili go do opuszczenia plebani i parafii. Został zastąpiony przez księdza, który złożył przysięgę wierności Konstytucji Cywilnej Kleru. Ks. Mikołaj natomiast schronił się w Paryżu, gdzie ostatecznie poniósł śmierć męczeńską podczas strasznej masakry 3 września 1792 r.
Mikołaj Colin znany jest ze słów, które miał wypowiedzieć: „…w nagrodę za moją wierność wierze – głód, wygnanie, więzienie, a może nawet śmierć”.
Został ogłoszony błogosławionym przez papieża Piusa XI 17 października 1926 roku.
(Dzień wspomnienia liturgicznego: 2 września)
