Antoni Fryderyk Ozanam wraz z grupą sześciu przyjaciół założył Konferencję św. Wincentego a Paulo. Na obranie tegoż Świętego za patrona Stowarzyszenia niemały wpływ miała Siostra Rozalia Rendu, Siostra Miłosierdzia, która towarzyszyła tym młodym ludziom w ich pierwszych krokach do domów Ubogich. Obecnie stowarzyszenie należy do Rodziny Wincentyńskiej, liczy niemalże 800 000 członków w 153 krajach na wszystkich kontynentach.
| 1813, 23 kwietnia | Narodziny w Mediolanie i przeprowadzka rodziny do Lyonu |
| 1832 | Podjęcie studiów w Paryżu |
| 1833, 23 kwietnia | Założenie Konferencji św. Wincentego a Paulo |
| 1836 | Doktorat z prawa |
| 1839, 7 stycznia | Doktorat z literatury na podstawie tezy na temat twórczości Dantego |
| 1841, 23 czerwca | Ślub z Marią Józefiną Amelią Soulacroix |
| 1844, 21 listopada | Objęcie katedry literatury obcej na Sorbonie |
| 1853, 8 września | Śmierć w drodze do Marsylii |
| 1997, 22 sierpnia | Beatyfikowany przez papieża Jana Pawła II w Paryżu, podczas Światowych Dni Młodzieży |
| 9 września | Wspomnienie liturgiczne |
Antoni Fryderyk Ozanam urodził się 23 kwietnia 1813 r. w Mediolanie we Włoszech jako trzeci syn Jana Antoniego Franciszka Ozanam i Marii Nantes. Fryderyk był wdzięczny Bogu za dar, jakim byli jego rodzice, głęboko wierzący katolicy.
Ten świecki katolik XIX wieku, żyjący w bardzo zsekularyzowanym świecie, był prawdziwym prorokiem Kościoła swoich czasów, Kościoła, który – jak sam mówił – „ukochał wielką miłością i posłuszeństwem”. Gdy już w młodości zmagał się z problemami natury duchowej, powierzył się prowadzeniu znakomitego filozofa, ojca Noirot, który pomógł mu przezwyciężyć trudności. Później Fryderyk napisze: „Obiecałem Bogu poświęcić życie służeniu prawdzie, która dała mi pokój”.
Po ukończeniu szkoły średniej w Lyonie, 5 listopada 1831 18-letni intelektualista, Fryderyk Ozanam, przybył do Paryża, aby podjąć studia na Sorbonie. Realia życia w stolicy napełniły go zniechęceniem, czy wręcz przerażeniem. Zaprzyjaźnił się z pochodzącym również z Lyonu André-Maria Ampere, który otworzył dla Ozanama swój dom. W pełnym przemocy i antykatolickim Paryżu, Fryderyk znalazł u Ampere’a oparcie dla swojej wiary oraz wszedł w kontakt z Emmanuelem Bailly, który w młodości planował wstąpienie do Zgromadzenia Misji i znał bardzo dobrze postać św. Wincentego a Paulo.
Bailly nie chciał pozostawić studentów na pastwę uniwersyteckiego antykatolicyzmu. W 1830 r. założył grupy dyskusyjne, znane jako Konferencje, m.in. Konferencję Literatury i Historyczną. Ozanam i jego przyjaciele zapragnęli do słów dołączyć czyn i uczynkami potwierdzić żywotność swojej wiary. W 1833 r. założyli Konferencję Miłosierdzia, za patrona której – rok później – obrano św. Wincentego a Paulo, zmieniając odpowiednio nazwę stowarzyszenia na Konferencję Św. Wincentego a Paulo. Najstarszym z grupy był 39-letni Bailly, natomiast Fryderyk miał zaledwie 20 lat. Tylko jeden spośród pierwszych członków grupy był młodszy od niego.
Nie mając doświadczenia służby i kontaktów z Ubogimi, grupa potrzebowała przewodnika. Pomoc przyszła przez Bailly’ego, przewodniczącego Konferencji, duchowego doradcę i wzór życiowej mądrości. Wysłał on tych młodych ludzi do S. Rozalii Rendu, 40-letniej wówczas Siostry Miłosierdzia, wielkiej „Apostołki Dzielnicy Mouffetard”, służebnicy wydziedziczonych paryskiej dzielnicy św. Medarda. S. Rozalia podjęła się towarzyszenia studentom w ich pierwszych krokach do domów Ubogich i w nawiązywaniu bezpośrednich relacji z cierpiącymi, był to bowiem główny cel Konferencji Miłosierdzia.
Fryderyk jako syn, mąż, ojciec i przyjaciel, odznaczał się nadzwyczajną wrażliwością, pod której wrażeniem pozostawali wszyscy, którzy go znali.
Był świadkiem miłosierdzia na każdej płaszczyźnie życia – osobistej, rodzinnej, zawodowej i obywatelskiej. Ten wierny obrońca Ubogich swoje gorące pragnienie wyraził w słowach: „Objąć świat siecią miłosierdzia.”
Fryderyk był profesorem tytularnym Prawa Handlowego na uniwersytecie w Lyonie, a następnie profesorem Literatury Obcej na Sorbonie w Paryżu. Ze względów zdrowotnych musiał porzucić nauczanie, które traktował jako apostolat. Swoje ostatnie siły poświęcił naukowej pracy badawczej oraz Konferencji św. Wincentego a Paulo.
Po długiej chorobie, 8 września 1853 r., w duchu całkowitego oddania się Bogu, zmarł w Marsylii, mając zaledwie 40 lat.
Więcej informacji na stronie: www.ozanet.org
