Wśród wielu duchowych synów św. Wincentego, którzy świecili przykładem w swym powołaniu i w ewangelizacji Ubogich, są tacy, którzy zostali wybrani, aby posłużyć nam za wzór do naśladowania. Jednym z nich jest Justyn de Jacobis, wielki apostoł ludności Abisynii (dzisiejsza Erytrea i Etiopia).
| 1800, 9 października | Narodziny w Neapolu we Włoszech |
| 1818, 17 października | Wstąpienie do Zgromadzenia Misji |
| 1824, 12 czerwca | Święcenia kapłańskie |
| 1839, 24 maja | Odpowiedzialność za misje w Abisynii i sąsiednich regionach |
| 1860, 31 lipca | Śmierć na pustyni |
| 1939, 25 czerwca | Beatyfikowany przez Piusa XII |
| 1975, 26 października | Kanonizowany przez papieża Pawła VI |
| 30 lipca | Wspomnienie liturgiczne |
Urodził się 9 października 1800 r. w San Fele, w pobliżu Neapolu we Włoszech. Był siódmym dzieckiem Marii Józefy Muccia i Jana Chrzciciela de Jacobis, w rodzinie o wielkiej zaradności i głębokiej wierze chrześcijańskiej.
W 1818 r. Justyn wstąpił do Zgromadzenia Misji w Neapolu. W swej wielkiej pokorze sądził, że nie posiada cech wymaganych do stanu duchownego, ale dzięki Bogu, jego przełożeni byli przeciwnego zdania i zadecydowali, że został wyświęcony na kapłana w dniu 12 czerwca 1824 r. w katedrze w Brindisi, we Włoszech. Przez pierwsze lata kapłaństwa jego główną posługą było prowadzenie rekolekcji dla osób świeckich, kapłanów i sióstr. Uczestniczył także w głoszeniu misji parafialnych. Ponadto organizował różnego rodzaju akcje dobroczynne na rzecz Ubogich.
Wszelkie zadania, jakie mu powierzano, dopełniał z wielką pokorą i posłuszeństwem, przyjmując różne obowiązki i odpowiedzialności w Zgromadzeniu Misji. Podczas srogiej epidemii cholery, która wybuchła pod koniec 1836 r. i pustoszyła Neapol, Justyn poświęcał się nieprzerwanie, niosąc pomoc chorym, nawet z narażeniem własnego życia.
W roku 1838 kardynał Philippe Franzoni, prefekt Świętej Kongregacji Rozkrzewiania Wiary, wizytował Dom Prowincjalny Lazarystów w Neapolu i rozmawiał z Justynem jako przełożonym Domu. Opowiadał mu o ogromnych potrzebach ludności Abisynii i pragnieniu podjęcia misji na tamtych terenach. Justyn, otrzymawszy akceptację swoich przełożonych zgodził się tam pojechać. Zgromadzenie Misji przyjęło odpowiedzialność za tę misję i 24 maja 1839 r., Ks. Justyn de Jacobis, został posłany do Abisynii w charakterze Prefekta Stolicy Apostolskiej dla tego regionu.
W misji ewangelizacji ks. Justyn pozwolił, by prowadziła go ręka Opatrzności. Był mocno zakorzeniony w duchu swojego Zgromadzenia. Promieniował zwłaszcza pokorą, serdecznością i gorliwością, a w obliczu cierpień i niezrozumienia wytrwałością.
Pan obdarzył Justyna głęboką wrażliwością na kulturę Abisynii i jego tradycje. Nauczył się języka, żył z ludźmi i pracował nad poprawą relacji międzyludzkich na płaszczyźnie lokalnej.
Był człowiekiem wyprzedzającym swoją epokę w spojrzeniu na inkulturację. W głoszeniu Ewangelii wykorzystywał zwyczaje i kulturę ludności tubylczej. Był także wspaniałym prekursorem dialogu ekumenicznego pomiędzy chrześcijanami koptyjskimi i katolikami.
Przez 20 lat ks. Justyn de Jacobis poświęcał się służbie Ewangelii w Abisynii. Był doskonałym towarzyszem i formatorem kapłanów. Jego zasługą było odnowienie Kościoła Katolickiego w Abisynii, pomimo wielu cierpień i prześladowań, których stał się ofiarą.
Zmarł 31 lipca 1860 r. z powodu febry w Dolinie Alighedien w pobliżu Halai na poboczu drogi.
