W dniach od 17 kwietnia do 4 maja br. Siostry odpowiedzialne za Postulat i Dyrektorki Seminariów zostały zaproszone do odbycia niezwykłej podróży.
Podróżowanie oznacza spakowanie bagaży, wybranie tego, co jest naprawdę ważne do zabrania i pozostawienie wystarczającej ilości miejsca na przywiezienie „upominków” i „pamiątek”. Mając to na uwadze, rozpoczęłyśmy podróż, która pozwoli nam kontemplować i podróżować po różnych miejscach i przestrzeniach.
Było nas w sumie 59 „pasażerek” z całego świata: Afryki, Ameryki, Azji i Europy; bogactwo kultur, zwyczajów i języków.
Wolne miejsca w naszych bagażach wkrótce wypełnią się pocztówkami i pamiątkami, które pomogą nam zapamiętać ten piękny krajobraz:
„Przygotowywanie Sióstr Miłosierdzia dla Kościoła, Zgromadzenia i społeczeństwa XXI wieku”.
Pierwsza część podróży rozpoczęła się od przesłania Siostry Françoise Petit, Przełożonej Generalnej. Postawiła kluczowe pytanie: „Czego Zgromadzenie oczekuje od Sióstr Miłosierdzia?”. Zaproponowała trzy wskazówki:
– Sposób bycia z Siostrami w formacji
– Temat dostosowany do etapów formacji
– Przyuczanie do spotkania z naszymi braćmi i siostrami, którzy są ubodzy.
Ojciec Patrick Griffin i Ojciec Bernard Schoepfer zaprosili nas do kontemplacji i odkrywania istotnych rzeczywistości w formacji Sióstr Miłosierdzia: kontekstu świata, formacji sumienia oraz charyzmatu i misji formatorki.
Przeszliśmy przez różne krajobrazy, które nas urzekły: międzykulturowość w życiu wspólnotowym, dojrzałość seksualna, emocjonalna i duchowa, towarzyszenie, prawa człowieka (przedstawione przez Siostry reprezentujące Siostry Miłosierdzia przy ONZ). Skalą kolejnego tematu czułyśmy się przytłoczone i zaniepokojone: kształtowanie, podnoszenie świadomości na temat ochrony dzieci i osób bezbronnych oraz towarzyszenie ofiarom nadużyć. Niektóre „przystanki” pozwoliły nam zastanowić się nad „Misją i rolą formatorek” oraz „Technologią i jej wpływem na formację”.
Krajobraz ma zawsze kilka punktów widzenia, a każdy uczestnik widzi i odkrywa różne aspekty, stąd znaczenie pracy grupowej, która dała nam możliwość poszerzenia horyzontów, zachęcenia do odkrywania nowych możliwości i poszukiwania nowych form służby.
Liturgia i Eucharystia były momentami wspólnego świętowania naszej wiary, otwierania się na Boga i na nasze siostry i braci żyjących w ubóstwie, były momentami dziękczynienia.
Na koniec naszej podróży podziękowałyśmy członkom Rady Generalnej, dzięki którym nasze spotkanie było możliwe. Dziękujemy Siostrze Françoise za postawione wyzwania, za pogłębioną wiedzę, za prostotę i nadzieję. Dziękujemy za doświadczenia, za śmiałość i odwagę Zgromadzenia w podejmowaniu aktualnych tematów, za zaangażowanie na rzecz najbardziej pokrzywdzonych, za różnorodność, która wzbogaca nasze życie, ponieważ różnorodność języków nie jest przeszkodą w naszej komunikacji.
O. Tomaž Mavrič, Przełożony Generalny, ponownie podkreślił, że „formacja jest sprawą priorytetową”.
Zakończyłyśmy tę część podróży Eucharystią, która wysłała nas na misję. Jednak ta podróż nie kończy się tutaj; gdy ten odcinek się kończy, zaczyna się nowy, w którym napotkamy inne historie, inne doświadczenia życiowe, które pomogą nam kontemplować historię i odkrywać, jak towarzyszyć młodym kobietom, które przychodzą do naszych wspólnot, aby stać się Siostrami Miłosierdzia i dalej wzrastać.